راز گمشده فال

بهنوشتهٔ محمد معین، تا همین اواخر رسم بوده که اهالیِ شیراز عصرهای چهارشنبه بر آرامگاهِ حافظ حاضر میشدند و با دیوانِ خطیِ او که - وقفِ کریمخان است - فال میگرفتند. ↑ «ملاقات ناممکن حافظ و تیمور لنگ». ↑ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضربالمثلهای فارسی، ۲: ۱۸۲۶. ↑ ۱۸۹٫۰ ۱۸۹٫۱ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضربالمثلهای فارسی، ۲: ۱۵۹۴. ↑ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضربالمثلهای فارسی، ۲: ۱۳۶۳. ↑ سپهر، مثل و مثلواره در شعر حافظ، ۳۵۵-۳۵۶. ↑ سپهر، مثل و مثلواره در شعر حافظ، ۲۱. ↑ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضربالمثلهای فارسی، ۱: ۷۱۸. ↑ ذوالفقاری، فرهنگ بزرگ ضربالمثلهای فارسی، ۱: ۵۲۰. ↑ میرانصاری، «حافظ»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۸. ↑ کیوانی، «ترجمههای انگلیسی»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۶۸۰-۶۸۱. ↑ "دومین دوره مسابقه بینالمللی مرکز هنر آمریکا" (به انگلیسی). «وزیر ملک سلیمان». سخن اهل دل (مجموعه مقالات کنگره بینالمللی بزرگداشت حافظ). حافظ چند غزل در مدح وی سروده است. گرچه تاریخ دقیق این سفر معلوم نیست اما با توجه به اشعاری که در آنجا سروده و به پیری خودش اشاره کرده، احتمالاً در اواخر عمرش بوده است.

هزینهٔ اجرای ساختِ مجموعه همراه با ساخت کتابخانه و قبر قوامُالْمُلک ۶۰۰٬۰۰۰ ریال برآورد شد. ق، سرزمینهای تحتِ حکومتِ ایلخانان تجزیه شد و در گوشه و کنار گروهی از سردارانِ قدرتمندِ ابوسعید، دعویِ استقلال کردند و اینچنین، حکومتهای محلی و منطقهای متعددی سر برآوردند. حافظ پژوهان برجستهترین ویژگی سبکی غزل او را «پریشانی» دانستهاند؛ یعنی استقلال و عدم ارتباط ابیات: هر بیت موضوعی را مطرح میکند که گاه مستقل از دیگر ابیات حتی به موضوعی جداگانه اشاره دارد و گاه در ارتباط با موضوع همان غزل است. حتی در شیراز شعر عمادالدین فقیه کرمانی مطرح بود. توپ مروارید، توپ جنگی بزرگی بود که به مدت یکصد سال در میدان ارگ تهران قرار گرفته بود. سلسله مظفری را تیمور رسماً در سال ۷۸۹ ه.ق و در سالهای پایانی زندگی حافظ به پایان رساند، با وجود نمایندگان گذرای آن مانند شاه شجاعالدین منصور، به نظر میرسد شاعر بهطور پراکنده به پایان اشاره میکند. البته بیشتر این مواد خبری مشکوک یا افسانهای بهنظر میرسند؛ اما اکثر آنها با ماهیت فال حافظ 91 خود سخت در تضاد هستند و در یک یا دو مورد پژوهش (بهعنوان نمونه در ملاقات ادعایی با تیمور در سال ۷۸۹ ه.ق/۱۳۸۷ م) تنها تمایل دارند آن حکایتها را تقویت کنند - و اگر بهطور کامل تأیید نشده باشد - افسانه بپندارند. Con᠎te​nt was　g​en᠎er᠎at ed  with GSA　Content Gener​ator Demover sion᠎.

با توجه به اینکه کتابِ شرقیاتِ هوگو ده سال پس از دیوانِ گوته منتشر شد، ازاینرو تردیدی نیست که او از طریق دیوانِ گوته با حافظ آشنا شده است. این موضوع، گفتمانی قدیمی است؛ چنان که بنابر داستانی که پس از زمان خواندمیر منتشر شد، فرضیهای هست که شاه شجاع نیز چنین انتقادی داشتهاست. وجهِ دیگر لقبِ «حافظ»، «آوازخوان» است که در فرهنگِ ایرانی بهکار رفته است؛ چنانکه بهگفتهٔ محمود واصفی در بَدایِعُالْوَقایِع، در هراتِ روزگارِ پایانیِ تیموری، خوانندگان را «حافظ» میخواندهاند. مکتب حافظ رندی است و رند و رندی اساسیترین اصطلاح در شعر و جهانبینی حافظ است؛ از اینرو، شناخت رندیْ شناخت جهانبینی و اندیشه و هنر حافظ را نتیجه میدهد. مشهور است که حافظ در سالهای نوجوانی و آغاز جوانی شاگرد نانوا بوده و از نسخههای خطّی نیز رونوشت برمیداشته است. خرمشاهی در زمینهٔ تعریف مقولهٔ روشنفکری مقالهای نگاشته است اما وی خود را از تبار روشنفکران دینی نمیداند بلکه خود را «نوسنتگرا» یا «نوارتدوکس» میداند. او نه تنها در ایران بلکه در سراسر شرق و غرب بهعنوان سراینده مسلم برخی از باشکوهترین، فنیترین و نفیسترین سرودههای جهان شناخته میشود، بی شک این مشکلات همچنان حل نشدنی هستند و در نهایت ممکن است برخی از آنها به سختی قابل حل باشند.

خرمشاهی قرآن را با نثری روان، امروزی و در عین حال ادبی ترجمه کرده است. معتقدند ترجمهٔ قرآن خرمشاهی دارای ایرادهایی است که اصلیترین آنها روش و متد وی است. شهرستان شیروان از توابع استان خراسان شمالی است که مردم آن در این ایام معتقدند درهای روزی و رحمت خداوند در سه روز منتهی به نیمه شعبان بر روی بندگان گشوده میشود. در تقویم رسمی ایران ۲۰ مهر را روز بزرگداشت حافظ نامیدهاند و هر سال در این روز، مراسم بزرگداشت حافظ در آرامگاهش در شیراز با حضور پژوهشگرانی از اقصی نقاط دنیا برگزار میگردد. پس از آن، در آثار برخی از دیگر نویسندگان مانند تذکرةالشعرای دولتشاه - که صد سال پس از حافظ نوشته شده - این لقب ذکر شده است. در این روش، میان اندیشهٔ عارفانه و حکمت و وَعظ با زبانِ لطیفِ شعرِ تغزلی و دقت شاعرانش در بهکاربردن الفاظ مناسب پیوند برقرار شد و مجالی را فراهم کرد تا با بهره از تعبیرات و ترکیبات عاشقانهٔ پیشین، اندیشههای متعالیِ خویش را بیان کنند و این پیوند در غزل شاعرانی چون خسرو دهلوی، اوحَدی، خواجو، عماد، کمال خجندی، سیف فرغانی و حافظ نمود یافت و البته در شعر حافظ به اوج کمال خویش رسید.